Öz Saygı: Kendini Sevmek ve Kendi Değerini Anlamak
Bir zamanlar, hayatın karmaşasında kaybolmuş iki insan vardı: Selim ve Zeynep. Her biri farklı bir dünyada, kendi içsel yolculuklarını yapıyorlardı, ancak ortak noktaları vardı. Bu ortak nokta, dışarıdan her şeyin yolunda görünmesine rağmen içsel bir boşluk hissi yaşamalarıydı. Zeynep, yıllardır uğraştığı ilişkilerinde ve iş hayatında hep başkalarına değer vermiş, kendi ihtiyaçlarını ise ikinci plana atmıştı. Selim ise, her şeyin çözümünü mantıkta bulmaya çalışıyor, bir problemin nasıl çözüleceğini tartışmak yerine “Çözüm ne?” diyerek hızlıca geçiştiriyordu.
Zeynep, bir akşam evinde otururken, kendine ait bir şey bulamamaktan içsel bir huzursuzluk hissetti. “Ben kimim? Neyi seviyorum? Kendi hayatımı neden kuramıyorum?” diye düşündü. Bir süre önce ilişkilerinde yaşadığı hayal kırıklıkları ve iş yerindeki zorluklar onu öylesine yıpratmıştı ki, kendine bir değer atfetmekte zorlanıyordu. O an, içindeki en derin korkuyu fark etti: Kendisini sevememek. Kendini sevmeden, başkalarını nasıl sevebilirdi ki? Kendine duyduğu saygı, hayatını anlamlandıran en önemli şeydi.
Selim ise, yıllardır aynı soruyu kendine soruyordu: “Hedeflerim doğrultusunda her şeyi doğru yapıyorum ama bu bana neden yetmiyor?” Çalışma hayatında başardığı her şey, her yeni adımda ona daha fazla ödül getiriyordu. Ama içinde bir eksiklik hissi vardı. Hedeflerine ulaşmanın verdiği tatmin duygusu, içsel huzursuzluğunu örtmüyordu. Gerçekten mutlu olup olmadığına dair bir fikri yoktu. Onun için her şey bir problem çözme meselesiydi. Ancak derinlerde bir yerde, hayatındaki bu boşluğu çözebilecek tek şeyin, önce kendisine saygı duymak olduğunu bilmiyordu.
Bir gün, Zeynep ve Selim karşılaştılar. Birbirlerinden çok farklıydılar, ancak bir konuda birbirlerine benziyorlardı: Kendi içsel dünyalarında kaybolmuşlardı. Zeynep, ilişkilerde kendini hep başkalarına adarken, Selim her şeyin mantıklı çözümle düzelebileceğine inanıyordu. Zeynep, Selim’e o kadar doğal bir şekilde derdini anlattı ki, Selim ilk kez bir konuda duygu ve düşüncelerinin birbirini ne kadar etkilediğini fark etti. O an, birinin ne kadar empatik ve dikkatli olmasının, diğerinin de duygusal dengesini bulmasına yardımcı olabileceğini düşündü.
Zeynep, Selim’in mantıklı yaklaşımına kayıtsız kalmadı. Ona, çözüm arayışından önce kişinin kendini tanıması ve kabul etmesi gerektiğini anlatmaya çalıştı. “Öz saygı, sadece bir his değil, bir yaşam biçimidir,” dedi Zeynep. “Kendi değerini anlamadan, hiçbir şeyin anlamı yok. Hayatta başarılı olmak, sürekli koşmak, hep bir şeyleri başarmak… Ama içsel bir huzur bulamadığında, o başarılar seni gerçekten tatmin eder mi?”
Selim, Zeynep’in söylediklerine dikkatle kulak verdi. Onun bu yaklaşımı, ona biraz da olsa kendini anlaması için bir fırsat sundu. “Peki ama bu nasıl yapılır? Hangi adımı atmalıyım?” diye sordu. Zeynep, “Öncelikle kendini dinlemelisin, önce senin içindeki sesi duymalısın. Kendini kabul et ve olduğu gibi sev,” dedi.
Selim, Zeynep’in sözlerini düşündü ve kendisine dönüp baktı. İçsel huzuru bulmak, her zaman dışarıdaki başarılarla ölçülmeyecek bir şeydi. Bu farkındalık, onu derinden sarstı. Zeynep’in söylediği gibi, her şey kendi içindeki saygıyla başlıyordu. Yavaşça kabul etti: “Başarı, kendini sevmekle başlar.” Bu, hayatında öğrendiği en önemli derslerden biri oldu.
Zeynep ve Selim, birbirlerinden çok şey öğrenmişlerdi. Birinin empatik ve ilişkisel yaklaşımı, diğerinin çözüm odaklı mantığıyla birleştiğinde, iki farklı dünyadan çıkan insanların aynı yolu nasıl bulabileceğini gösterdiler. Öz saygı, bir insanın kendine verdiği değeri, kendi varlığını ve duygularını kabul etmesini gerektirir. Bunu başaran bir insan, hayatındaki her zorluğa daha güçlü, daha huzurlu bir şekilde yaklaşabilir.
Siz de kendinize değer verdiğinizde, dünya da size değer verir. Çünkü öz saygı, başkalarıyla olan ilişkilerinizi de derinden etkiler. Kendinizi tanıyın, sevin ve kendinize saygı gösterin; çünkü en değerli şey, kendinizsiniz.